موانع آموزش بالینی و ارایه راهکارها در جهت ارتقاءکیفیت آموزش در دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اراک ۱۳۸۷

زمینه و هدف: شناسایی مسایل موجود در آموزش بالینی و اقدام برای اصلاح آن موجب ارتقاء کیفیت خدمات پزشکی خواهد گردید. این پژوهش نیز در این راستا انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی در سال 1387 دیدگاه کلیه کارآموزان و کارورزان پزشکی که حداقل 2 بخش بالینی ماژور را در دانشگاه علوم پزشکی اراک گذرانده بودند از طریق پرسش نامه 56 سئوالی پیرامون موانع از6 بعد مکان های آموزش، امکانات محیط آموزشی، روش های ارزشیابی، شیوه های یاددهی، همکاری پرسنل بهداشتی درمانی و نیز نحوه برنامه ریزی آموزش بالینی مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: وضعیت آموزش بالینی از دیدگاه کارآموزان و کارورزان پزشکی به ترتیب با میانگین 41 و 48 درصد در حد متوسط ارزیابی گردید. کارآموزان وضعیت روش های ارزشیابی بالینی را با میانگین 7/28 درصد و کارورزان با میانگین 32 درصد وکیفیت استفاده از مکان های آموزش بالینی را به ترتیب با میانگین 3/29 و 7/31 درصد در حد ضعیف ارزیابی نمودند. وضعیت روش های آموزش بالینی، امکانات محیط آموزشی، همکاری پرسنل و نیز برنامه آموزش محتوای بالینی در حد متوسط ارزیابی شد. نتیجه گیری: این پژوهش بر تعیین دقیق تجارب یادگیری، به کارگیری روش های آموزشی مناسب، انجام ارزیابی های تکوینی به طور مستمر، استفاده از محیط های شبیه سازی شده و مکان های آموزشی متناسب با شرایط کاری آینده فارغ التحصیلان و ارتقاء سطح انگیزش دانشجویان به عنوان استراتژی های اثر بخش در جهت ارتقاء کیفیت آموزش پزشکی تاکید می نماید.